Maar doe ons maar even een tussencolaatje

Jongens wat een weekend om weg te zijn. Duitsland voert z'n bruinkoolstook op omdat de groene gekkies geen schone kernkracht willen en dus de laatste centrales gesloten hebben (lol @ ratio), de premier van Japan werd bijna gehiroshima'd, in India werd een oud-politicus wel effectief kaltgestellt en in Frankrijk staat l'oude Le Pen op het punt om le pipe aan Marianne te geven. Onderwijl hield Nederland een transvlaggetjesdag en o wee de tolerantie wanneer je weigerde om de a-symptomatische veelkleur van de DSM-V hoog in de moraalpaal hijsen. Over de karikaturale vertoning rond een man met een pruik die voorleest uit een kinderboek om te protesteren tegen een politiek besluit in een Amerikaanse staat (het bleef nog lang onrustig in Tennessee), zullen we maar niks zeggen want er is geen polemiek opgewassen tegen zulke  poederpruikparodie. 

Onderwijl werden wij naargeestige kinderen van Theo van Gogh op onze retraite voorgelezen door Arie Pos, oude vriend en biograaf van Gerrit Komrij, de dichter die ons leerde wat "polemiek" überhaupt betekent. Hij waardeerde de stijlloze manier van schelden, maar de klassieke heaumeau was dan ook uit beduidend wuivender rietsuiker gesneden dan de post-polemische genderbuigers van de narcistische bourgeoisie. Al goed, we hebben onszelf moed en dichtregels ingedronken en  trekken terwijl u alhier in de panelen inklokt verse CO₂-trails over het deplorabele Avondland tussen Algarve en Amsterdam. Thuis even al die ouwe topics terug op hun rechtmatige dd:mm:hh zetten. En dan morgen, gezond weer op voor een volgende twintig jaar vol vrolijke bespiegelingen met een thermometer in de kont van de Nederlandse samenleving.

We accepteren op deze laatste avond van de viering van onszelf overigens nog steeds verjaardagscadeaus in vloeibare of vaste vorm. Want zonder u, geen ons.

Arthur van Amerongen over de Dichter des Vaderlands, die alweer tien jaar dood is

Mijn grote vriend Gerrit Komrij is aanstaande dinsdag 5 juli precies tien jaar dood en ik mis hem en zijn man Charles Hofman nog iedere dag. Voor het legioen reaguurders dat nog nooit heeft gehoord van de eerste Dichter des Vaderlands (of hem wellicht alleen maar kent van zijn reclamefilmpje in Salou), hier het gedicht dat kort na de moord op Pim Fortuyn in nota bene het NRC Handelsblad verscheen. 

## De zittende politicus

Hij heeft nog nooit gedanst. Hij kent zijn doel.

Nog nooit is op zijn vale klerkensmoel

Zomaar een lach verschenen, maar die nacht,

Nadat de gek de nar had omgebracht,

Kroop hij zijn bed uit, glimmend van de pret,

En maakte hij onbespied een pirouette.

Dank, dank, riep hij, het monster is geveld.

Hij oefende het woord 'geschokt' voor morgen

En sliep als twintig ossen kunnen slapen.

Straks is hij, voor de camera, vol zorgen.

Natuurlijk is hij zwaar tegen geweld.

Daar klinkt verdomd weer zijn belegen lied.

Hij loopt op straat, ondragelijk rechtschapen,

En ziet nog steeds het echte monster niet.